IX. Wakacje

Myślała o nim cały dzień.

Na wieczór spędził z powiek sen

cień, co się wdarł jak kot

w spłowiałe ramy dawnych tchnień.

Myślała o nim potem w noc.

Nad ranem zadrwił miniony czas

z miłości oszukanej tą rozłąką.

W myślach spacerowała łąką.

Ranek, co splatał ulataniem

powieki znużone tym czekaniem,

choć dzień w zanadrzu miał,

po prostu sen jej dał.

Pod wieczór, otulona kocem,

wkradła się noc jak ćma.

Na niego zła...

1982 r.

Wyjechałam z dziećmi z tego zimnego mieszkania. Były wakacje, wokoło kwitły cudne kwiaty, w powietrzu unosiła się duchota wielkomiejskiego zgiełku. Wielki świat kolorowych świateł i neonów.
Próbowałam o wszystkim zapomnieć, ale miałam złamaną duszę. Ucieczka nigdy nie rozwiązuje problemów, tylko przesuwa je w czasie. W sobotę odwiedziłam jedną z moich cioteczek. Jej mąż właśnie wybierał się do "swojego" kościoła i zaproponował, żebym z nim pojechała.
Zgodziłam się. Wujek prosił, abym zachowywała się rozsądnie, ale ja i tak nie wzięłam chusteczki przed wejściem do środka, bo nigdy nie było mi w niej do twarzy.
To był zbór. Dokładnie nie pamiętam jaki. Wszyscy byli tacy życzliwi i zainteresowani mną. W czasie składania świadectw ktoś powiedział 

o jakiejś zbłąkanej owieczce, wiedziałam, że chodzi o mnie. A więc już próba zawłaszczenia! Co to, to nie. Byłam tam chyba ze zwykłej przekory. Otóż ciocia jako katoliczka  nigdy nie zaakceptowała "dziwactw" wujka, chociaż go kochała.
Babcia w ogóle była zgorszona tym i nazywała religię zięcia "szataństwem". Przy okazji zabraniano mi z nim kontaktów. A on tak ciekawie mówił o miłości cytatami z Pisma Świętego.